RÖDD

(gen. <b>raddar</b>, pl. <b>raddir</b>), f. voice; með skjálfandi röddu, with a trembling (faltering) voice.

* * *

f., gen. raddar, dat. röddu and rödd, pl. raddir; acc. roddo, as if from radda, Mork. 128; [Ulf. razda = λαλία and γλωσσα; O. H. G. rarta; A. S. reord; the Norse is an assimilated form; rödd and kvöddusk are made to rhyme in Hkr. i, in a verse of the 10th century]:—the voice; raddir ok orð, Stj. 67; hljóð þat er rödd heitir … en annat er eigi er rödd, … rödd er hljóð, Skálda 174; hverrar raddar, Sks. 635; þeir mæltu einni röddu, 656 A. ii. 5; manns rödd, the human voice, 655 xxii. B. 2; með skjálfandi röddu, Fms. viii. 8; kalla kaldri röddu, Akv. 2; kalla hárri röddu, Matth. xxvii. 46, Luke xxiii. 46; stilla röddu, Vkv. 15; ein rödd úr skýinu sagði, Matth. xvii. 5; rödd hrópanda í eyðimörku, John i. 23; röddin niðr af himni, Matth. iii. 17; engla raddir, angels’ voices;—with the notion of music, Skálda; af bar söngr hans ok rödd af öðrum mönnum, Bs. i. 127; fögr rödd, sætlig hljóð raddanna, 240:—reina rödd, Hkv. Hjörv.; dýrs rödd, Barl. 56; fugls rödd, Fms. vi. 445.

COMPDS: raddargrein, raddarstafr, raddartól.